مرگیاس

اتم هایش. اتم های یک غریبه. که از زن، فاحش بودنش را می دانست. مرا بلد نبود. من کولی نبودم. عشق بود یا نیاز، بی پروایی ام بخشیده بود، اما من بی پروا نبودم. می خواست لمسش کنم.

شبهای متعددی می گذرد و من بی خوابم. دارد از یادم می رود چطور چشمهایم را می بستم و ناگهان صبح می شد.

به هسته ی اتم هایش فکر می کنم. رقصی که آنجا در دل هر اتم نهفته است. در اتم هایش آرمیده ام.

رقصی در سکوت شناور، و من در شناوری اش آرمیده ام.

لب هایش. چشم هایش. و صدایم می زند. بی آنکه بداند منم.

نمی شناسدم و می خواهدم. و بی قرار مست می شود.

زنی که در آغوشش نیست، یا هست، به اتم هایش راه ندارد و من در میان اتم هایش آرمیده ام.

.....

با این همه صدایم تقدیم تو باد. میم.